Comuna al confin entre la provincia d’Coni e aquela d’Turin, Banhuèl a una part en plan ente se tròba lo cap luèc, e una part pre-alpina, ai pè de montanhas coma Poncha Ostaneta (2375 m slm) e lo Friolant (2720 m slm).
Empenhaa a cultivar la terra e culhir frucha, la popolacion despuei ben de temp pratica decò l’extraccion de la preciosa “peira de Banhuèl”; aquì de fach tot semelha parlar de peira: lhi nombrós laboratòris sus las vias que pòrton al paìs, lhi gròs depòsits de blòcs, lhi picapeiras, las lausas di cubèrts, lo Chastèl di Malingri, o, pi recents, l’ala del merchat, la glèisa de l’Assompta del Montós e lo Palais Comunal, projèctats da l’arquitect banholin Aimaro Oreglia d’Isola, qu’a fach de la peira l’element principal des sias òbras, admiraas dins lo mond entier.
En champ artistic-cultural, merita visitar la parroquiala de sant Peire en Vincols, projèctaa da l’engenhier Porta en estil neogòtic e consacraa ental 1894, plaçaa denant a l’imponent cloquier: una construccion romanic-gòtica, solèta part que resta de l’antica glèisa de sant Peire di Canònics d’Ols, destrucha ental 1893.
Al Vilar se tròba un di pus interessants e antics chastèls de colina. Remonta al sècle XII, e ental 1496 passa ai conts Malingri, feudataris del pòst. Restaurat da pas gaire, es plaçat ent’un pòst qu’a un gaubi sensa temp. Ai pè del Chastèl se tròba un Palais dins un parc da lhi arbols seculars, actuala residença di Malingri.
Al Vilarèt, la parroquiala de Sant Joan Evangelista de l’Uech Cents a pilhat lo pòst d’una glèisa pus antica. Presenta nombrós frescs de Giovanni Borgna, e doas telas embè sant’Antòni Abat e Crist en Crotz.
Banhuèl es conoissut decò per lo Monasteri de Prat d’Mil: un grop de frats cistercens, de l’Abadia francesa de Lérins, es vengut viure sus las montanhas de l’Enfernòt, sus lhi rests d’un antic chastelàs e vielhas granjas, jà adobraas ental passat dai pelerins que montavon al Santuari de Sant Chafred de Criçòl. Aquì es estat realizat lo Monasteri, un pòst interessant ente escotar e far parlar lo silenci, per retrobar-se.
Mas lo paìs es decò palestra per lhi esportius, sustot d’uvern: un pauc après Montós, al Rocàs, lhi a una moderna estacion d’esquì sus l’aigavers entre las valadas Pelis e Pò.