Plaçat ent’un anfiteatre solelhat ai pe del Mont Brac, Rifred se tròba en bassa val Pò. Pilha lo nom dal riu que davala dal Mont Brac, lo Riu Freid, e al contrari de siu nom, coma es a l’adrech, a un clima temperat qu’ajua la campanha
Rifred a una istòria ben antica; aquì se trobava lo potent monastier cistercenc de monhas de Santa Maria d’l’Estela, fondat ental 1219 da Anhés, filha del Marqués de Saluces Manfredi: pr’aquò lo territòri avia la la proteccion del Marquesat. Ental XV secle lo monasteri ven sarrat, coma autras instituccions monasticas, per lo desòrdre financiari, e ental 1592 ven meirat a Saluces ente continua la sia activitat fins a la supression de lhi òrdres religiós en Piemont ental 1802. Encara encuei a l’intrada est de Rifred, estachaas a una caissina, se pòlon veire las parts que reston del convent: la façada de la gleisa en estil lombard del XIII secle, embè arquets e roson, traças de l’antic portal trionfal, de tòcs de muralhas e lhi rests d’un corridor que da la gleisa devia portar al monastier.
Lo Santuari de la Madòna del Devés dòmina la plana, mas decò l’auta valada e Sanfront, entre lhi bòscs de chastanhièrs. Second la legenda, seria estat edificat ente Anhés, fondatritz del monastier de Rifred, auria vist la Madòna embè una estela s’la front. Restauraa ental 1748, encuei es un edifici religiós important per la devoccion popolara.
L’economia se fonda s’la campanha e sus la produccion de lach e fromatges. Lo pi famós es la palherina d’Rifred, da minjar frescha.